Mijn vader trekt zich weinig aan van mode.
Kleding doet hem niet veel, als het maar lekker zit en praktisch is.
Toch ziet er altijd goed uit.

Heb je iets nieuws aan, dan zegt hij: ‘Heb je een nieuwe jurk? Mooi!”
En dan maakt het niet uit of die ‘jurk’ nou een jas, een broek een trui of inderdaad een jurk is.
Een nieuwe jurk staat bij ons thuis voor een nieuw kledingstuk.
Mijn vader draagt zelden of nooit  een stropdas. Behalve als er een begrafenis is en….
Soms als er iets ‘bijzonders’ te vertellen valt.
Gewoon aan de eettafel bij het ontbijt of het avondeten.
Als mijn vader met zijn stropdas, quasi gestrikt, maar loshangend over een trui of blouse aan tafel gaat zitten dan weten wij:
Er gaat iets gebeuren. Er is iets te vertellen.
Het eerste wat hij vraagt, met zijn handen over de stropdas wrijvend: “Wie is er de baas?”
Wij antwoorden in koor: ‘papa!’
Als hij het spel voortzet met de vraag:  ‘Waarom?’
Dan klinkt eenduidig: ‘Omdat jij een stropdas aan hebt.’

Prachtig. Ik kan me niet herinneren wát er vervolgens op dat soort momenten gemeld werd, maar de herinnering is goed, dus het zullen vast positieve zaken zijn geweest.

Ik heb de stropdas in ere hersteld.
Bij de band, waar ik als voorzitter fungeer, bind ik regelmatig eveneens quasi losjes de oude stropdas van mijn vader om. Iedereen weet dan dat er iets te melden is.
Een oude traditie die nog steeds werkt.