‘Vanaf de eerste repetitie wil ik iedereen zonder boekje op het toneel zien!’
Ik heb een volledig repetitieschema gemaakt zodat ze weten wanneer ze welke scène moeten kennen. Bovenal kun je niet acteren met een boekje in de hand.
De taak van souffleur, tijdens de repetities, wordt graag ingevuld door menig groep 8-er.
Ik maak direct duidelijk dat er bij de uitvoering geen souffleur is.
Problemen met tekst of rekwisieten lossen we tijdens het spel op.
Onverbiddelijk? Ik stel de kinderen gerust, dat we tijdens alle repetities gaan oefenen met improviseren en het opvangen van elkaar.
Al snel krijgen ze de grootste lol in alle ‘fouten’.
Na zo’n gelukt-mislukte scene schuiven de helden graag met een big smile even bij me aan op het regie bankje, om de vetste complimenten ontvangen, die ik in huis heb.

Na negen weken is het zover. De eerste uitvoering gaat er van alles goed mis. De tweede en derde keer zijn er weer andere struikelmomenten. Ze vangen alles grandioos op samen.
De vierde uitvoering blijkt een uitdaging voor mijzelf. Eén van kleine grootse acteurs komt na zijn eerste scene achter de coulissen en zegt resoluut: ‘Ik ga niet meer het podium op!’
Hij is duidelijk ontdaan en verdrietig. Al snel verzamelt zich een clubje mede acteurs om hem heen. De kwestie betreft het publiek dat met smartphones aan het filmen is.
Terecht zegt mijn groep 8-er “Ik weet niet wat ze allemaal gaan doen met wat ze daar aan het opnemen zijn! Zetten ze dat op Facebook of Instagram? Dat wil ik niet!’
We zijn het allemaal met hem eens, maar we moeten door!
‘Ik kan niet zomaar het podium oplopen en zeggen dat ze moeten stoppen.’ Geef ik bezorgd aan.
Dan krijg ik een collectief ‘Dat kun je WEL! Wij moeten het ook altijd oplossen van jou!’
Die zit!
‘OK! Wie ben ik dan? Denk ff mee! Het moet wel in het stuk passen.’
Even later stap ik, gebombardeerd tot receptioniste van de camping, het toneel op. De onthutste campingeigenaar, Govert, kijkt me verward aan. ‘Wat doet de juf op het podium?’ Hij herstelt prompt als ik mijn geïmproviseerde tekst start.
‘Ik ben de receptioniste van de camping’ verklaar ik het publiek ‘En er zijn wat zorgen bij de andere campinggasten over het gebruik van de smartphones. De andere campinggasten weigeren zich nog te vertonen.’ Vervolgens haal ik nog even de Instagram en Facebook zorgen aan en vraag hen beleefd hun opnames te stoppen.
Als ik met trillende benen het toneel verlaat, wordt het spel probleemloos hervat.
Die kleine wijze acteur, heeft me een onvoorbereid lesje multimedia wijsheid aan een paar honderd man laten geven.
Klasse! Ik ben trots op hem en de hele cast!