Broer Tom speelt voor het tweede jaar mee. Hij is Pilatus. In 2008 speelde hij Herodus. Hij kan de spotlights aan! Met genoegen laat hij zich door mooie jongedames met palmen bewaaieren, vanaf zijn troon. Attendeert hen zonder enige gêne op zijn lege drinkkom, die zij direct vullen, met overheerlijke  RANJA! Als hij vervolgens verlekkerd naar de druiven wijst, worden die hem stante pede gebracht. Hij kan er niets aan doen. Het staat zo in het script. Hij laat het zich met glunderende oogjes welgevallen.
Zonnetje  kijkt liever een beetje de kat uit de boom en is daarom haar eerste jaar figurant. Het jaar daarna zegt ze resoluut: ‘Ik wil soldaat zijn!’ Een stoere rol, waarbij ze zonder tekst continue in de picture staat voor het toneel. Broerlief is ondertussen afgehaakt bij het passiespel en heeft belangrijkere zaken te doen in zijn leventje. Buiten de kerk!
In 2011 maakt ze promotie van soldaat 2 naar soldaat 1. Ze weet ondertussen prima de andere, wat jongere soldaatjes, te helpen en sturen tijdens het spel. Ze vindt het heerlijk om de kleintjes onder haar hoede te nemen. Vervolgens klimt ze in hoeveelheid tekst langzaam, in drie jaar tijd op, via apostel Tomas en apostel Petrus naar de rol van Priester Kajafas in 2014.
Een rol die ze al jaren gespeeld ziet worden, door de dochters van mijn vriendin, DJ.
De priesters dragen voorname kleding in prachtige stoffen.

Dit jaar, op goede vrijdag, ben ik er in gedachten bij. Zo’n productie staat niet zomaar op de planken/altaar. Er is een grote groep van vrijwilligers voor: regisseren, liederen leren, decor bouwen, kleding naaien, limonade schenken, aankleden, foto’s maken, troosten, etc. etc.
Ik koester de herinnering aan de warmte en het geduld van iedereen die er bij betrokken is.
Ik leef even terug naar het laatste lied, als al die kleine en grotere snoetjes, één voor één met een kaarsje naar voren komen. Sommigen verlegen. Anderen zwaaiend naar hun ouders. Dan één sereen traag stappend, de kaars serieus in het oog houdend. De vertedering van de dartelende kleintjes, die bijna struikelen over hun afgezakte onderkleed.
In het publiek zijn de ouders, grootouders, familie en buren aangedaan door zoveel ontwapenende jonge toekomst die voorbij komt.
Je voelt een groepsrilling over de ruggen gaan.
Een ode aan de vrijwilligers die dit ieder jaar voor elkaar krijgen.
Met zoveel passie is het een dubbel PASSIESPEL.