In 1983 is de Mariaprocessie naar Handel, voor ons jongelui, de uitgelezen kans, om eens flink tot in de vroege uurtjes op stap te gaan. Discotheek Time-out is the place to be.
’s Nachts hoef je alleen nog een kleine wandeling achter de kerk door, naar de processietuin om in je pub tentje een slaappoging te doen. Wat een uitdaging is met honderden lallende jongelui op een vierkante kilometer. Maar daar hebben we wel 2 dagen 40 kilometer lopen voor over.

Duiken, daar komt ze aan. Shit te laat!
En ik lach een nepvriendelijke ‘Hoi!’
Ja hoor, daar gaat ze weer. Ze zingt luidkeels, tapt moppen, gevolgd door die irritante gillende lach, die vast tot achteraan in de stoet te horen is.

De eerste kennismaking met DJ is er één die vooral gekenmerkt wordt door heel veel decibels.
Ik vind haar bloedirritant. Dus na de tweede stop, ben ik blij dat we verlost zijn.
Helaas staat ze aan de kant te wachten als we op weg gaan voor de derde etappe.
Met een uitbundige groet, springt ze van de stoeprand af en sluit aan.
Ze is lichtblond, zo’n één meter vijfenzestig en maakt in haar eentje kabaal voor een volledige processie van 100 man. En alsof één stem van DJ niet genoeg is… ze zingt ook nog tweestemmig. Samen met ons natuurlijk.

We smeden een nieuw plan om haar te ontlopen.
We wachten langs de weg en voegen pas in als we op het einde de paardenkarren zien, die de stoet sluiten. Trots op ons geslaagde plan groeten we de laatste tientallen mensen.
Dan horen we achter ons: ‘Wat leuk dat jullie hebben staan wachten op mij! Kom op daar gaan we weer tweestemmig! AVÉ AVÉ AVÉ MARIA!…..’ Er is geen ontkomen aan. Zij is mijn lot!

Ze blijkt een lot uit de loterij. Ik zou haar lach en haar energie voor geen goud meer kwijt willen.
Met de shirts die ons pap maakt, lopen we in 2008 de Mariaprocessie, ter ere van onze 25 jarige vriendschap. 40 kilometer heen en 40 kilometer terug. We zingen tweestemmig, kletsen elkaar en anderen de oren van het hoofd en tappen gepaste moppen.