Tot rust komen met visualisaties. Beetje jammer dat er iedere week een verhaal voorbij komt over een buis, die via je kruin naar binnen komt. Gelukkig is het een lichtgevende stralende buis. Daar kan ik in mijn hoofd nog wel iets moois van maken. Het pijnlijkste moment volgt later als onze leermeester vertelt, dat de cilinder via de ‘stuit eruit’ gaat. Op zich een te waarderen rijmcombinatie. Alleen het beeld dat ik erbij krijg, is tamelijk onaangenaam. Dik vet understatement! Ik wiebel telkens wat heen en weer met m’n billen, om eventuele schade vast te stellen.
Bij één van de sessies mogen we aangeven wat we liever wel of niet willen. Ik zeg maar niks over de buis. Bij de meesten van de groep schijnt de penetratie geen enkele stress te veroorzaken. Ik bedenk gewoon een buis die helemaal om me heen valt. Lekker veilig gevoel. En als het stuit-uit rijm moment komt zorg ik dat ik zover in mijn theta-delta golven zit, dat het me niet meer deert. Dat is nog eens ontspanning voor gevorderden.

Na de eerste sessie vraagt mijn man: ‘Hebben ze ook zo’n pannenset bij de meditatie?’ Waarop ik hem vragend en enigszins quasi beledigd aankijk. Bespeur ik hier, dat hij mijn hobby niet serieus neemt?
Een paar jaar geleden ben ik eens naar een klankschalenworkshop geweest. Daar komt waarschijnlijk deze onverwachte input vandaan.
Nee geen pannenset.  Tot nu toe. Maar dat kan nog komen natuurlijk.
In sessie twee is de zorgzaam ingerichte cursusruimte anders. Ik kan er niet direct mijn vinger op leggen. Tot we na een kopje kruidenthee in kalmte plaats nemen en ik zie dat het gordijn, van de tot het plafond reikende inbouwkast, opzij geschoven is. Allerlei handige meditatie attributen komen in mijn gezichtsveld. Zo ook; De pannenset. En een knoeperd. Er zit er zelfs één bij die qua inhoud, vergelijkbaar is met een grote-familie-oma-stamppot-PAN.

In het kader van Carnaval, (de meditatiecursus op dinsdag gaat gewoon door) worden de ‘pannendeksels’ horizontaal ingezet. En ferm tegen elkaar aangeslagen. Zo dat is nog eens een klankschalen sessie. Onze plaatselijke dweilorkest heeft bewondering voor de decibels en  de  lengte van de resonantie.

Sorry, ik dwaal af in mijn eigen visualisatie.
In tegenstelling tot mijn eerste klankschalenkennismaking, wordt er nu niet gerept over werkelijk ALLES loslaten. Gelukkig. Ik kon me toch al niet vinden in de flatulentie stimulering van toen. En nog minder in de gevolgen die ‘t had.
In deze nieuwe setting hebben ze dat slim opgelost.
Bij deze down-to-earth meditatie van 3 mannen, ZITTEN we namelijk op een stoel, in collegezaal opstelling. Een groot deel van de ongewenste lucht wordt daardoor beperkt verspreid. Behalve als we even pauze hebben en allemaal tegelijk overeind komen. Gelukkig heb ik dan een onZEN excuus om ‘frisse’ lucht te happen buiten.
Echt heel erg onZEN dat roken. Dus de  volgende cursus zou zomaar een hypnose-traject kunnen worden. Thuis straks even vragen welke andere, minder gewenste eigenschappen er weg gehypnotiseerd kunnen worden.

 

(Met dank aan mijn meditatiemeesters die me zo leren ontspannen dat ik dit soort stukjes verzinnen kan.)