Ik krijg ze er gewoon niet in. Allebei niet. Zij  hupst en springt alle kanten op. Ondertussen ook nog zinnige dingen zeggend. Dingen die me raken en me aan het denken zetten.
Ik kan haar verbaal goed volgen. Ik wil haar ook volgen. Fysiek is dat een stuk lastiger, omdat ze de volledige ruimte door stuitert, met wilde gebaren en grootse mimiek.
Als hij aan het woord is, doet ze aan de zijlijn een imitatie van een soort mimische doventolk.

Hij lijkt ons rustpunt. Hij tekent en laat processen visueel verschijnen op de flipover. Oorspronkelijk laborant. Hij is ook de  enige die haar nog enigszins in bedwang kan houden. Daar heeft hij geen fysieke kracht voor nodig. Dat doet hij met non-verbale signalen, die haar even doen stil staan. Zijn lichaamstaal zegt: ‘Ben je klaar?’ Maar op een liefdevolle manier. Soms lijkt ze onbedwingbaar en gaat ze in blessuretijd door. Zichzelf naar hem en ons excuserend voor haar passie. ‘Dit moet ik echt nog ff vertellen.’

Of ze begrijpt direct dat het genoeg is. Ze zijn volledig open naar elkaar die twee. Ze weten wat ze aan de ander hebben. Niet dat ze de andere persoon door en door kennen. Ze blijven elkaar verrassen. Wel vertrouwen ze elkaar door en door, dat de ander het beste voor heeft.

In een korte tijd en vol vaart worden we blootgesteld aan een duizelingwekkende, nieuwsgierig makende hoeveelheid informatie. Er is ook ruimte voor stiltes. Bewust! Om zaken te laten landen, zodat ze onderweg in deze intercity, geen passagiers verliezen.

De volledige workshop lang heb ik het druk met kijken, luisteren en schrijven over wat ze nou eigenlijk precies doen, zodat ik er straks een stukje over kan schrijven.
Maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Ze zijn te bijzonder. Een geweldig duo dat niet in een doosje past. Ze zouden bij ieder doosje uitbreken.

Workshop of theater? Het was leerzaam en vermakelijk. Dus … worktheater?!

Genoten! Dankjewel duo Beljaars.