Ik hoef geen vaas of ander onnodig ding in mijn huis. Ik wil een herinnering voor mijn verjaardag.
‘Wháááh! Daar kunnen we wel iets mee.’ Zeggen de oudste twee van onze nakomelingen.
Het internet wordt driftig afgestroopt en zie daar het cadeau.
Op naar een afgelegen plek in Nederland waar koe-knuffelen hot is.
Angel en Annabel nemen geen genoegen met een slap aftreksel van een cadeau. Er wordt een overnachting geregeld, in een sfeervol B&B tje, met uitzicht op de weilanden.
De dag start met een schildersessie in de stal. Waarbij Angel helemaal los gaat en de helft van het stro dat op de grond vindbaar is, verwerkt in haar schilderkunststuk.
Bij de rondleiding die volgt, maken we wat sfeervolle foto’s in bergen hooi met kalfjes. Och wat schattig. En dan, gehesen in een grootse blauwe overall gaan we de wei in, waar de koeien op ons liggen te wachten. Er wordt nog nadrukkelijk gemeld, dat je niet zomaar iedere wei in kunt stappen om koeien te knuffelen. ‘Deze dames zijn het gewend.’ En ze zijn groot! Annabel en Angel hangen in een mum van tijd, tegen zo’n warm gigantisch melkmonster. Ik schrik toch even terug. Hier zijn ze veel indrukwekkender dan op de Milka reep. De organisatrice zegt: ‘Ik heb een goede match voor jou!’ Lijkt me sterk denk ik nog. Tot ze me kennis laat maken met Fieke de koe. Waar ik me het meest zorgen om maak is, dat Fieke zich om gaat draaien, als ik tegen haar aan ga zitten. Zodat ik volledig geplet mijn laatste woorden sterf: ‘Nee! Fieke!’ (Samen met mijn collega, die Fieke* heet, schateren we nog dagenlang, om mijn zogenaamde laatste woorden.)
Gelukkig loopt het goed af. ’s Avonds hebben A & A geregeld dat we uit eten gaan bij een steak restaurant. Vervoer is een step! Omdat het een nogal afgelegen dorp is, is de verlichting ver te zoeken en steppen we van de ene naar de andere lantaarnpaal. Waar zo’n 1 ½ km tussen ligt. Een missie op zich! Het blijkt een gezellig restaurant, waar we de familie van de dames, die we ’s middags nog knuffelden, op mogen eten. Als ik de volgende dag, met de gekregen cowboyhoed in mijn hand weer thuis op de bank zit, denk ik:
‘Hier kan geen vaas tegenop! Doe mij maar een knuffel cadeau. Desnoods van een koe!’

* gepubliceerd met toestemming van collega Fieke