Omgaan met mensen in rouw kan best lastig zijn. Ik begrijp ook hoe moeilijk het is. Voor mij is het mijn dagelijkse leven. Voor anderen, die mij onverwacht tegen komen, in de supermarkt of op straat, is het een onverwachte confrontatie, tijdens een (misschien) zorgeloze dagelijkse activiteit.
Sommige mensen blokkeren letterlijk en staan starend stil, om zich vervolgens te herpakken. Anderen lopen me voorbij, als onze paden elkaar bij de in- en uitgang kruisen, alsof ze me niet zien. Waarvan sommigen dan weer zo hartverwarmend terug de winkel inlopen en me alsnog een lieve groet of omarming cadeau doen. Hun hart open en eerlijk. Prachtig.
Sommigen hebben acute fijne motoriek problematiek, tijdens het plaatsen van een 50 eurocent munt in een winkelwagentje, totdat ik veilig gepasseerd ben.
Wat mij betreft is iedere reactie de goede, omdat hij past bij die persoon op dat moment. Ik wil daar niet over oordelen. Ik ken hun geschiedenis niet en weet niet wat er in hen om gaat.

Zo zie ik Evelien mij tegemoet komen in de Hema. Zij is een oud buurmeisje van me. Als kinderen scheelde we heel veel jaar. Nu zijn we ongeveer even oud. We zijn allebei vrouw en allebei dochter. De afgelopen jaren spreken we elkaar regelmatig ergens in ons dorp en delen onze zorgen en bieden elkaar troost en begrip. Zomaar buurtend op straat. Ik heb Evelien sinds het verlies van Zonnetje niet meer ontmoet. En nu loopt ze daar. Ik denk te kunnen zien dat ze weet wat er gebeurt is in mijn leven. Ik wacht af of ze contact zoekt. Dat doet ze niet. Evelien is een bescheiden, vriendelijke vrouw. Hartverwarmend geïnteresseerd in anderen. Zorgzaam voor de mensen om haar heen. Ik geef haar de ruimte die ze nodig heeft en winkel rustig verder.
Even later sta ik aan de kassa met in mijn mandje een vreemd samenraapsel van een poederdoos, verjaardag slingers, stoffen paaskuikentjes en een pannenlikker.
In mijn ooghoek zie ik een gedaante dichterbij komen. Mijn ogen vangen de hare. Ze legt haar hand op mijn ene wang, geeft een zo vreselijk, lieve, welgemeende, stevige kus op mijn andere wang. Knippert een keer met haar ogen en loopt vervolgens door, de winkel uit.
Terwijl ik deze zo liefdevolle uiting zachtjes inwrijf om hem nog even te bewaren, kijkt de vrouw achter me in de rij me verbaasd aan.
Ik glimlach en denk.
Die Evelien. Wat een fantastische kus. Daar kunnen geen woorden tegenop!