Zegt de man in het gele vestje van de NS.
Ik houd van mannen die duidelijk zijn en weten wat ik wil.
Zeker als de trein door omstandigheden niet rijdt en ik in een wildvreemde bus moet.
De bus is vol en warm en vooral gemoedelijk, gezellig.
Of is dit projectie?
Ik neem plaats naast een vriendelijke man die me direct groet.
We raken in gesprek.
Op de vrouw af vraagt hij me hoe ik in deze bus terecht kom.
Ik vertel hem over ons “schrijven in de trein” avontuur met de schrijfclub.
Waarop hij doodleuk zegt dat hij schrijver is. Voor ik de kans krijg om verward te raken, te twijfelen, vist hij een dikke pil uit zijn AH tas met de titel “leven op liefde en dood“.
Achterop prijkt zijn foto.
Wie kan bedenken dat ik juist deze dag, op een echte schrijver stuit, die (zoals hij zelf zegt) zomaar in het wild rond loopt. We hebben een bijzondere conversatie.
Mede mogelijk gemaakt door:
De man in het gele vestje, die weet wat ik wil.
Inderdaad. Hij zag het goed.

‘Jij wilt naar Sloterdijk!’