‘Waarom?!’ is de logische vraag van mij als moeder.
Haar antwoord: ‘Omdat een gebroken been niet handig is. Dan kan ik niet meer voetballen!’
‘Okééé?!’ zeg ik, mijn hersenen in de omdenk-stand zettend.
‘Wel mijn linkerarm!’ vervolgt ze ‘Anders kan ik niet meer schrijven en tekenen.’
Een bijzonder verzoek van een bijzonder kind. Zonnetje vertelt uitgebreid hoe zo’n het genezing verloopt en wat haar wensen zijn ten aanzien van het proces. ‘Als ik mijn tweede gips krijg wil ik lichtblauw. Ik vind donker blauw mooier, maar daar kun je geen namen op schrijven.’
Ze heeft als basisschoolkind veel rondgelopen met mitella’s en zogenaamde gebroken vingers. Niet van echt te onderscheiden, door de creatieve gipskwaliteiten van opa. Die altijd wat rolletjes heeft liggen in de knutselkist.
Met zonnetje heb ik ook heel wat uren op de eerste hulp doorgebracht om röntgenfoto’s te laten maken. Voor haar steeds een nieuwe gipskans.

Ik vraag voor mijn verjaardag geen gebroken arm. Ik heb wel een gebroken hart. Ik ken het genezingsproces niet zo goed. Maar denk terug aan het relaas van mijn dochter. Is er een overeenkomst met de gebroken arm? Ik hoor haar kinderstemmetje. Ik heb goed naar haar geluisterd.
‘Het gaat niet over met zalf en pilletjes.’ Dat weet ik.
‘In het begin moet je vooral rust nemen.’ Dat doe ik.
‘Langzaamaan moet je weer gaan oefenen.’ Daar werk ik aan in de echte wereld.
‘En het breekt nooit meer op precies dezelfde plek.’ Dat besef ik.

Als je iets breekt, besef je pas dat het zo’n wezenlijk stukje van jezelf is. Als het dan weer goed functioneert. Of redelijk functioneert. Of op een andere manier weer redelijk goed functioneert, dan geniet je daar extra van.
Mijn gebroken hart is vanaf de dag dat het gebroken is, langzaamaan aan het genezen.
En nu mijn hart het alsmaar beter doet, geniet en treur ik met volle teugen, blij dat ik het heb.
Wetende dat het nooit meer op dezelfde plek breekt, omdat het op die plaats het allersterkst is geworden.

Dag lief zonnetje
xx mama