Ik hoor de deur van de overblijfkoelkast open en dicht gaan. Achter me door glipt een winters ingepakt meisje van groep 5 als een roze wolk voorbij met roze  flosmuts en dito shawl. Mijn kopje wacht onder de automaat op mijn volgende vreugde van de dag. Koffie!
In mijn hoofd is het ff lekker leeg. De gedimde sfeerverlichting van onze hal werkt rustgevend.
Dan valt mijn oog op een handgeletterd A4-tje met een eenvoudige boodschap.
‘gratis liefde; neem zoveel je nodig hebt’
Onderaan het A4-tje zijn inkepingen, waardoor afscheurbare strookjes ontstaan. Op ieder strookje het woord ‘liefde’ met een klein hartje. Een wonderlijk mooi initiatief. En wat doe je dan?
Allerlei opties razen door mijn hoofd. Ruk ik alle strookjes eraf? Omdat ik vind dat ik ‘t wel kan gebruiken? Nee, dat is vast niet de bedoeling. Wie kan er wel wat liefde gebruiken? In mijn hoofd ga ik alle collega’s zo’n beetje na. Hoeveel strookjes mag ik eigenlijk per dag pakken?
Plots staat meester Ton naast me. Hij ziet mijn blik gericht op de liefdesfabriek en we knikken waarderend over zoveel eenvoud.
Zonder enige aarzeling, scheurt hij een strookje af en geeft ’t aan me. ‘Alsjeblieft, je kunt het gebruiken! ‘
Hoe is het mogelijk dat 1/60 deel van een A4-tje met 6 letters, zó hartverwarmend kan werken.

Als ik ’s middags in de gang loop, zie ik juf Ingrid bezorgd achter haar laptop zitten. Niks tikkend. Haar vingers gespannen zwevend boven het toetsenbord. Duidelijk even vastgelopen in een gedachtegang. Om de hoek bots ik bijna tegen juf Joyce op, die onmiskenbaar met een missie op weg is naar iets waar ze zin in heeft. Ik zie haar de klas van juf Ingrid in stappen. Gewapend met een minuscuul strookje, tovert ze in een paar seconden alle zorgrimpels van Ingrids gezicht. Een lach breekt door. Juf Joyce neemt kameraadschappelijk plaats met haar zitvlak op een tafeltje. Ingrid leunt bevrijd achterover op haar bureaustoel. Er ontstaat een welgemeend gesprek tussen twee collega’s  die elkaar zien!

En zo vinden alle liefdescoupons hun weg. De reepjes zijn ondertussen op. Gaan ze aangevuld worden?
Van de andere kant… Het goede voorbeeld is gegeven. Iedereen heeft bij ons een memoblokje en een pen in zijn klas. Dus wat let je?!
Het is wat mij betreft een erkend medicijn.
Met dank aan die ene collega van ons, die dit niet alleen bedacht maar het ook deed.

(onderwijs serie: Daar houd ik van!)