2004

‘Zal ik koken?’ Die vraag hoor ik graag!
‘Wat heb je in huis?’ Ai, dat gaat een teleurstellend antwoord brengen.
‘Niks eigenlijk.’ vertel ik mijn broer beteuterd.
Waarop hij mij twijfelend, onderzoekend aankijkt en zegt: ’Mag ik in je kasten kijken?’
En dan gaat ie los.
Alle locaties waar ook maar iets van voedsel zou kunnen zijn, worden driftig doorzocht. Hij pakt her en der blikjes, potjes en zakjes, waarvan ik niet wist dat ik ze had. Of ik zou er niks mee kunnen. Aan zijn gezicht te zien wordt hij er juist opgetogen van.
En het wonder geschiedt. Na een halfuurtje zitten onze 5 kleuters en wijzelf aan tafel met een verrukkelijke, voedzame maaltijd. Hoe doet ie dat toch? Hij is familie van me, maar heeft bij het uitdelen van genetisch materiaal, overduidelijk in een andere rij gestaan.

2018
‘Heb je nog wensen?’
‘We hebben niets nodig!’ zegt mijn broer ‘We vinden het gewoon fijn als jullie op ons feestje komen!’
Een beter antwoord bestaat niet. Dan gaat het te besteden budget naar een doelgroep, die het goed gebruiken kan.
Ik sta voor de schappen in de Wereldwinkel en dan schiet de herinnering van 2004 door mijn hoofd. Plots is het kiezen van een cadeau een stuk eenvoudiger.
Met de grootste lol pak in het wilde weg producten, waar ik zelf totaal geen raad mee zou weten. Er zitten dingen bij, waarvan ik niet eens weet wat het is.
Samen met de vriendelijke vrijwilligsters van de Wereldwinkel wordt het een fraai uitgedost bij elkaar geraapt pakket.
In het midden een heerlijke eerlijke Chardonnay. (Daar weet ik trouwens wel  raad mee)
Die is voor het vriendinneke van mijn  broer.
Dan kan ze lekker op één van de laatste zomeravonden, met de beentjes omhoog, in een tuinstoel nippen aan het heerlijks. Ondertussen kan mijn broer aan de slag met zijn uitdagende cadeau.
En die wierook stokjes zijn om de muggen weg te houden, bij de rustende beentjes van vriendinneke, tijdens het wachten op het mirakel. (Tip van mijn schoonzus.)

Zet ‘m op toverbroer!