• Mijn ‘milieuactivisme’ is er als kind absoluut ingeprent, door mijn moeder.
    Het zit verweven in mijn jeugd.
    Plastic zakjes gooi je niet weg, maar hergebruik je.

Boterhammenzakjes hebben we niet eens in huis. Ik weet niet eens dat ze bestaan tot een hip vriendinnetje, er één bij zich heeft op school. Ik moet gewoon met een broodtrommeltje naar school. Gelukkig mag ik wel mijn eigen kleur broodtrommel kiezen. Rood!

‘Tegenwoordig neem ik mijn brood niet meer mee in een trommeltje, maar wel in oude tweedehands broodzakken. En aangezien ons huishouden bestaat uit 3 gigantisch veel etende pubers, heb ik iedere dag wel een verse, oude broodzak. Ik ben ook de enige in huis die het lef heeft om er mee aan te komen zetten, aan een lunchtafel.’

De schillen worden bewaard in de bergingkast en gaan naar de schillenboer.
Oud brood laat ons mam drogen, zonder dat het schimmelt.
Als het brood droog genoeg is wordt het verkruimeld tot paneermeel. Recycling!

‘Iets wat ik nog steeds niet begrijp. Als ik brood te lang laat liggen, is het groen en loopt het vanzelf weg.’

Naar de winkel nemen we een plastic zak mee. Beschamend als puber. Maar ik doe het braaf. Ik zou net als mijn vriendinnen ook wel eens, zonder schuldgevoelens,  ‘JA!’ willen zeggen, tegen zo’n mooie nieuwe, gladde HEMA of V&D tas. Mijn vriendinnetjes zeggen gewoon, zonder enige gêne, ‘ja’.
Je hoeft in die tijd trouwens niet eens ja te zeggen. Er wordt niet eens iets gevraagd. Je krijgt gewoon een tasje voor je nieuw vergaarde spulletjes.
Mijn opdracht anno 1980 is dus nog veel heftiger. Ik moet, als bakvis, het gesprek aan met de winkelmedewerker en uit mezelf NEE zeggen, vóórdat alles in een zakje zit. De kassière kijkt me bevreemd aan. Nee? Haar ogen vragend, hoe ik dit dan mee ga nemen. Vervolgens tover ik een oud verfrommeld, afzichtelijk, plastic, zevende hands zakje tevoorschijn.

‘Wat dat betreft is het nu veel gemakkelijker.
Het winkelpersoneel vraagt me: ‘Wilt u er een tasje bij?’
Ik hoef alleen maar NEE te zeggen. Wat een vooruitgang!
Nog niet iedere jongvolwassenen kassière ziet de zin in van dit vernieuwende(?) milieuvriendelijke concept. Maar steeds meer jeugdigen komen bij de club.’

Ons mam heeft een mooie trend gezet. Al heeft het zo’n dik 30 jaar geduurd voordat iedereen om haar heen de zin ervan ook besefte.
Nooit gedacht dat het ooit nog eens normaal zou worden.
Kom ik met terugwerkende kracht, toch uit een normaal gezin.