Op Schiphol kiezen we voor de zelfservice paspoortscan. Eenvoudig!?
Je legt je paspoort neer. Het apparaat vreet het paspoort op. Je kijkt naar een scherm. Niet lachen! Anders lijk je niet op jezelf en zullen de wachtenden achter je, hun chagrijnige paspoort gezicht laten zien, gepaard gaande met gemopper, gemekker en gebrom.

‘Kijk hier!’  Staat er onder het scherm.
Helaas wint mijn eigenwijze ego het van de instructie en kijk ik naar mijn eigen beeld. Zodat ik zelf kan controleren of ik op mijn paspoort lijk. Terwijl daar juist dat hulpmiddel voor aangenomen is.
Uiteindelijk wint het zuchten van mijn medereizigers en het koppige systeem het van mijn eigen inzichten. Ik zwicht en mag door.


In Engeland heb ik besloten om braver te zijn. Toch duurt het en duurt het.
Dan heb ik door, dat dit een zelfhulp paspoortcontrole is, die je paspoort niet opvreet en teruggeeft.
Je moet zelf het paspoort met je rechterhand platdrukken op de scan. Dit is de grote broer van die in Amsterdam. Uit de tijd dat enige handigheid nog bruikbaar was.

Op de terugweg na een paar dagen, voel ik me een globetrotter. Zelfverzekerd leg ik mijn snoetje naar beneden op de scan. Vervolgens kijk ik nonchalant in de camera, zonder glimlach natuurlijk. Zodat ik op mijn foto lijk. Ik slaag glansrijk.  

Op naar Schiphol.
De laatste ultieme globetrottertest.
Bij de paspoortcheck kijk ik quasi verveeld rond, alsof ik dit dagelijks doe.
Ff vergeten dat dit de verbeterde versie is. De jongere broer van Engeland.
€&@/()#%$£!!!
Hij vreet niet alleen mijn paspoort op, maar ook de velletjes aan de topjes van mijn vinger.

Dag globetrol imago!