Ze kijkt me aan alsof ik haar een wonder cadeau doe. Dan sluit ze haar ogen. Richt haar hoofd naar haar schoot en wiegt mee, op de warme zangstem, die het kerkje vult.

Iedere week doe ik mijn best, om een uitje te verzinnen voor ons mam en mij. Kunst, cultuur, architectuur en natuur. Geschikt om in het NU van te genieten, want dat kan ons mam als de beste.

We zijn op bezoek in het oude Willibrorduskerkje in Waalre. Afgelopen woensdag was daar de provinciale dodenherdenking. De overdaad aan bloemen op het graf van de onbekende soldaat getuigen hiervan. We genieten van het gefilterde licht van de glas in lood ramen en de warme vriendelijkheid van de man die ons ontvangt. Er komt een stel binnen waarvan de man plaatsneemt achter de microfoon. Mijn moeder is geïntrigeerd door de kransen met vanen. Er klinkt een lage zangstem. Ik zeg mijn moeder dat dit live gezongen wordt.

‘Dan gaan we even zitten en luisteren!’ Is haar ontwapenende leven in het NU reactie. Na de eerste Soundcheck geven we applaus. Ik pak mijn telefoon, als ik besef dat deze man alle liedjes van het huwelijk, dat dadelijk plaats gaat vinden, gaat soundchecken. Ik druk op opnemen en hij zet in.

AVE MARIA

Die is raak! De sprankelende blik van mijn moeder. Kippenvel. Tranen in mijn ogen.
Na het volledige ‘concert’ bedanken we de man.

Op het terras verderop, schept mijn moeder tegen andere gasten op, over het ‘concert’ dat ik voor haar geregeld heb?! Ik kijk verontschuldigend. Wil haar dit gevoel niet afnemen. Dit gaat voorbij mijn organisatietalent! Volgens mij heeft iemand anders zich ermee bemoeit.

Ik kijk omhoog, naar de blauwe lucht. Mijn tranen opgedroogd. De geur van goede koffie. Een glimlach op mijn gezicht.

Dankjewel Zonnetje